اختلال شخصیت خودشیفته

احساس  خود بزرگ بینی

بزرگ نمایی ویژگی بارز خودشیفتگی است. بزرگ نمایی بیش از تکبر یا غرور، حس برتری غیرواقعی است. خودشیفته ها معتقدند که منحصر به فرد یا “خاص” هستند و فقط توسط افراد خاص دیگر قابل درک هستند. علاوه بر این، آنها برای هر چیز متوسط یا معمولی زیادی خوب  هستند و به عبارتی چیزهای متوسط و معمولی در حد آن ها نیست. آن‌ها فقط می‌خواهند با افراد، مکان‌ها و چیزها با موقعیت های بالا ارتباط برقرار کنند. خودشیفته ها همچنین بر این باورند که از همه بهتر هستند و انتظار دارند که به رسمیت شناخته شوند – حتی اگر کاری برای کسب آن انجام نداده باشند. آنها اغلب در مورد دستاوردها و استعدادهای خود اغراق می کنند یا دروغ می گویند. و هنگامی که آنها در مورد کار یا روابط صحبت می کنند، تنها چیزی که می شنوید این است که چقدر کمک می کنند، چقدر عالی هستند، و افراد در زندگی خود چقدر خوش شانس هستند که آنها را دارند. آنها ستاره بلامنازع هستند و بقیه نقش کوچکی دارند.

در دنیایی خیالی زندگی می کنند که از توهمات بزرگ نمایانه ی آنها پشتیبانی می کند.

از آنجایی که واقعیت از دیدگاه اغراق شده ای که آنها درباره ی خودشان دارند پشتیبانی نمی کند، خودشیفته ها در دنیایی خیالی زندگی می کنند که توسط تحریف، خودفریبی و تفکر جادویی تقویت شده است. آنها فانتزی های خود ستایشگرانه ای درباره ی موفقیت نامحدود، قدرت، درخشش، جذابیت و عشق ایده آل را در سر می پرورانند که باعث می شود احساس کنند خاص هستند و همه چیز تحت کنترل آن هاست. این تخیلات آنها را از احساس پوچی و شرم درونی محافظت می کند، بنابراین حقایق و نظراتی که با آنها در تضاد هستند نادیده گرفته می شوند یا عقلانی می شوند. هر چیزی که تهدید به ترکیدن حباب فانتزی باشد، با حالت تدافعی شدید و حتی خشم مواجه می‌شود، بنابراین اطرافیان خودشیفته یاد می‌گیرند که با دقت در اطراف انکار واقعیت قدم بردارند.

نیاز به تحسین و تحسین مداوم دارند

حس برتری یک خودشیفته مانند بادکنکی است که به تدریج در حال از دست دادن هواست . تعریف و تمجید گاه و بیگاه کافی نیست. خودشیفته ها به غذای دائمی برای نفس خود نیاز دارند، بنابراین اطراف خود را با افرادی احاطه می کنند که مایلند به ولع وسواسی آنها برای تأیید پاسخ دهند. این روابط بسیار یک طرفه است. همه چیز مربوط به کاری است که تحسین کننده می تواند برای خودشیفته انجام دهد، نه برعکس. و اگر در توجه و تمجید ستایش کننده وقفه یا کاهش پیدا شود، خودشیفته آن را خیانت تلقی می کند.

احساس حقانیت

از آنجایی که خودشیفته‌ها خود را خاص می‌دانند، انتظار رفتار مطلوب را نیز دارند. آنها واقعاً معتقدند که هر چه می خواهند، باید به دست آورند. آنها همچنین از اطرافیان خود انتظار دارند که به طور خودکار به هر خواسته و هوس آنها عمل کنند. این تنها ارزش آنهاست. اگر همه نیازهای آنها را پیش بینی نکنید و آن ها را برآورده نکنید، بی فایده هستید. و اگر اعصاب مخالفت با آنها را دارید یا “خودخواهانه” در ازای کاری که برای آن ها کزده اید چیزی بخواهید، خود را برای پرخاشگری، خشم یا برخورد سرد آن ها آماده کنید.

بدون احساس گناه و شرم دیگران را استثمار می کند

خودشیفته ها هرگز توانایی همذات پنداری با احساسات دیگران را ندارند – اینکه بتوانند خودشان را به جای دیگران قرار دهند. به عبارت دیگر، آنها فاقد همدلی هستند. از بسیاری جهات، آن‌ها افراد زندگی خود را به‌عنوان اشیایی در نظر می‌گیرند – اشیایی که نیازهایشان را برآورده می‌کنند. در نتیجه، آنها به سوء استفاده از دیگران برای رسیدن به اهداف خود فکر نمی کنند. گاهی اوقات این بهره کشی از روی بدجنسی و کاملا بدخواهانه است، اما اغلب برفتاری است که به چشم آن ها نمی آید و به آن عادت دارند .

خودشیفته ها به این فکر نمی کنند که چگونه رفتارشان بر دیگران تأثیر می گذارد. و اگر به آن اشاره کنید، آنها واقعاً نمی توانند معنی حرف شما را بفهمند. تنها چیزی که آنها درک می کنند نیازهای خودشان است.

اغلب دیگران را تحقیر می کند

هر زمان که خودشیفته ها با فردی روبرو می شوند که به نظر می رسد چیزی را که خودشان در آن ضعف دارند را دارد، احساس خطر می کنند – به خصوص کسانی که اعتماد به نفس دارند و محبوب هستند. آنها همچنین توسط افرادی که برای آنها خم نمی شوند یا به هر طریقی آنها را به چالش می کشند نیز احساس خطر می کنند. مکانیسم دفاعی آنها تحقیر است. تنها راه برای خنثی کردن تهدید و خطر  و حمایت از نفس فرورفته شان این است که آن افراد را سرکوب کنند. آنها ممکن است این کار را به روشی تحقیرکننده یا طردکننده انجام دهند، گویی برای اینکه نشان دهند طرف مقابل چقدر برای آنها کم اهمیت است. یا ممکن است با توهین، بدگویی، قلدری و تهدید متوسل شوند تا فرد مقابل را وادار کنند تا مطیع آن ها شود.